Για εμάς τους ρομαντικούς και λάτρεις των vintage, κάθε φορά που αγγίζουμε ένα τέτοιο αυτοκίνητο αισθανόμαστε τη γλυκιά γεύση του παρελθόντος. Όταν όμως μιλάμε για οδήγηση χειροποίητου αγωνιστικού, και δη ιταλικού, στον χώρο όπου κατασκευάστηκε, τότε μιλάμε για οργασμό αισθήσεων και εμπειριών.

 

Ανοίγεις τα μάτια και η καρδιά σου χτυπά δυνατά στη θέα και μόνο ενός γλυπτού από αλουμίνιο, πριν καν καθίσεις στο κάθισμα του αγωνιστικού μιας άλλης εποχής από έναν αξεπέραστο σε αυτοκινητική κουλτούρα λαού όπως είναι οι Ιταλοί.

 

Ο μοναδικός τρόπος για να πάρεις θέση στο κάθισμα είναι να πατήσεις πάνω του με τα παπούτσια, εκεί δηλαδή που θα κάτσεις. Τα χέρια σου πρέπει να στερεωθούν δεξιά και αριστερά για να σε βοηθήσουν σηκώνοντας το βάρος σου κυριολεκτικά στον αέρα, να σπρώξεις μετά τα πόδια σου στα πεντάλ. Αυτή είναι ιεροτελεστία κανονική και τηρείται με ευλάβεια, καθώς οποιαδήποτε άτσαλη κίνηση μπορεί να αποβεί μοιραία για το ευαίσθητο αλουμινένιο αμάξωμα.

 

Είναι άλλη αίσθηση να πιάσεις το τιμόνι με το οποίο πάλευε πριν μισό αιώνα και κάτι ένας πιλότος της εποχής που δεν ζει πλέον για να σου μεταφέρει τις εμπειρίες του. Κι όμως..μαγικά θαρρείς, έχεις την αίσθηση ότι τα καταφέρνει!

 

Ο DOHC των 750cc παίρνει μπρος και αυτομάτως “είσαι αλλού”. Δεν αισθάνεσαι τίποτα, δεν σε αγγίζει τίποτα... Περιμένεις υπομονετικά, και λιγάκι βασανιστικά, τα προβλεπόμενα 2-3 λεπτά για να ζεσταθεί καλά και βάζεις την 1η (όχι πάντοτε εύκολα).

 

Οι δρόμοι στην εξοχή της Modena και πιο συγκεκριμένα στο Villa Rovere, στο Forlì, είναι στενοί, γεμάτοι δενδροστοιχίες, λουλούδια, χρώματα και μυρωδιές της φύσης που παραπέμπουν σε ερωτικό μυθιστόρημα εποχής. Εσύ όμως δεν αισθάνεσαι τίποτα απ’ αυτά. Είσαι σε πάλη με το τιμόνι και τον λεβιέ ταχυτήτων μέχρι να συνηθίσεις την δύστροπη, για τα δεδομένα της εποχής μας, λειτουργία του. Όλα αλλάζουν όταν το μοτέρ, αλλά και εσύ σαν οδηγός, είστε έτοιμοι να κάνετε το “καθήκον”.

 

Ξεχνάς λοιπόν το savoir vivre και τις αβρότητες και οδηγείς το αυτοκίνητο έτσι όπως του αξίζει, καθώς κατασκευάστηκε μόνο για να είναι ένα “άλογο κούρσας”.

 

Το μοτέρ στριγκλίζει σε λεπτό μπάσο τόνο που γίνεται μεταλλικός στο τελείωμα, όταν δηλαδή αποδίδει την μέγιστη ισχύ των 68 PS, με το στροφόμετρο στις 8.500! Ο χρόνος μέχρι να ωριμάσουν οι ικανότητες σου να το κουμαντάρεις δίνει τη θέση του σε μια πρωτόγνωρη αίσθηση ενθουσιασμού και απόλαυσης. Η γεύση από το παρελθόν χαράζει την μνήμη σου ανεξίτηλα. Το ομολογώ ότι έφυγα για λίγο από την πεζή καθημερινότητα  στα στενά δρομάκια που φιλοξενούν πολλούς ποδηλάτες, εξοπλισμένους επαρκώς για την ασφάλεια τους, οι οποίοι μου επιφύλασσαν ένα μοναδικό δώρο. Κάθε, μα κάθε έναν που προσπέρναγα προσεκτικά, τον έβλεπα να πατάει το ένα πόδι στην άσφαλτο και να επιδοκιμάζει με επιφωνήματα και χειροκροτήματα πάθους αυτό που μόλις τον προσπέρασε…

 

Προσπάθησα σε λίγες γραμμές να σας μεταφέρω την αίσθηση του να κρατάς το τιμόνι ενός αγωνιστικού που κατασκευάστηκε για να τρέξει στο Mille Miglia του 1957, με το όνομα Bandini 750 MM Sport Internazionale και το παρατσούκλι “Saponetta”. Γιατί “Saponetta” ? Γιατί απλά το σχήμα του θυμίζει το μισοτελειωμένο σαπούνι στη θήκη του νιπτήρα...

​

Monza, Vallelunga, 1000 Miglia είναι αγώνες που έχει τρέξει αυτό το πανέμορφο και σπάνιο αγωνιστικό με block κινητήρα Crosley και κυλινδροκεφαλή δια χειρός Ilario Bandini, τη δεκαετία του '60 εννιά από αυτά μετακόμισαν στις ΗΠΑ και συμμετείχαν στο πρωτάθλημα SCCA σε αγώνες όπως το περίφημο Watkins Glen και λοιπά,με μεγάλη επιτυχία και διακρίσεις στις κατηγορίες τους!