Για εμάς τους ρομαντικούς και λάτρεις των vintage, κάθε φορά που αγγίζουμε ένα τόσο σπάνιο αγωνιστικό αυτοκίνητο αισθανόμαστε τη γλυκιά γεύση του παρελθόντος. Όταν όμως μιλάμε για οδήγηση χειροποίητου αγωνιστικού, και δη ιταλικού, στον χώρο όπου κατασκευάστηκε, τότε μιλάμε για οργασμό αισθήσεων και εμπειριών.

 

Το συγκεκριμένο Cisitalia κατασκευάστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1940 έπειτα από επιθυμία του Βαρώνου Stefano La Motta ενθουσιαστή της ένδοξης Ιταλικής φίρμας Cisitalia και λάτρη των αγώνων αυτοκινήτου,έπειτα από την καταστροφή σε ατύχημα ενός άλλου Cisitalia 202S που είχε στην κατοχή του.

​

Ο Βαρώνος ζήτησε από τον σπεσιαλίστα Gilberto Colombo να κατασκευαστούν δύο αγωνιστικά χρησιμοποιώντας όσο το δυνατόν περισσότερα μέρη από την πληγωμένη 202S,το ένα (πιο στιβαρό) για αγώνες δρόμου και το δεύτερο καθαρά για αγώνες σε πίστα.Το Gilco σασί ανακατασκευάστηκε και δημιουργήθηκε δεύτερο όμοιο του και τα δύο από ανθεκτικό ελαφρύ αλουμίνιο.  

​

Την κατασκευή του αμαξώματος από αλουμίνιο ανέλαβε η Autocarrozzeria F.lli Tarantino από το Παλέρμο της Σικελίας. Η Βαφή έγινε σε χρώμα alpine white καθώς όλα τα αυτοκίνητα του Βαρώνου είχαν αυτό το χρώμα.

​

Ο Κινητήρας τύπου Ι4 (inline four) ήταν ο γνωστός επίπεδος εν σειρά 4κύλινδρος της FIAT που απέδιδε 60ps στις 5500 σ.α.λ. και με την χρήση ειδικά κατασκευασμένης κυλιδροκεφαλής από την Cisitalia η ισχύ έφτανε τα 80hp. Έχοντας λοιπόν μια αξιόλογη ιπποδύναμη,ένα ελαφρύ αλουμινένιο αμάξωμα τύπου Siluro (τορπίλη),πίσω κίνηση και με μέγιστο συνολικό βάρος 816kg το αυτοκίνητο άνετα έφτανε τα 200kph. κάνοντας χρήση του ειδικής μετατροπής τεσσάρων "κοντών" σχέσεων από απλό 4αρι κιβώτιο της FIAT.

​

Αυτό που είχα την τιμή να οδηγήσω είναι το πρώτο που κατασκευάστηκε ειδικά για αγώνες δρόμου.

​

Στο τιμόνι του έχουν καθίσει αξιόλογοι οδηγοί όπως οι Stefano La Motta και Gino Alterio καθώς και άλλοι όπως ο Giovanni Casales και ο Domenico Tramontana.

​

Το αυτοκίνητο έχει τρέξει σχεδόν σε όλους τους αγώνες εντός Ιταλίας της εποχής του έχοντας επιτυχίες όπως το ρεκόρ στην κατηγορία 1100cc στον αγώνα Giro Di Sicilia στην χρονομετρημένη διαδρομή Catania-Palermo.

 

Όσο αφορά τη δική μου εμπειρία τα έχω ξαναπεί,ο μοναδικός τρόπος για να πάρεις θέση στο κάθισμα είναι να πατήσεις πάνω του με τα παπούτσια, εκεί δηλαδή που θα κάτσεις. Τα χέρια σου πρέπει να στερεωθούν δεξιά και αριστερά για να σε βοηθήσουν σηκώνοντας το βάρος σου κυριολεκτικά στον αέρα, να σπρώξεις μετά τα πόδια σου στα πεντάλ. Αυτή είναι ιεροτελεστία κανονική και τηρείται με ευλάβεια, καθώς οποιαδήποτε άτσαλη κίνηση μπορεί να αποβεί μοιραία για το ευαίσθητο αλουμινένιο αμάξωμα.

 

Είναι άλλη αίσθηση να πιάσεις το τιμόνι με το οποίο πάλευε πριν 67 χρόνια ένας ευγενής πιλότος της εποχής που δεν ζει πλέον για να σου μεταφέρει τις εμπειρίες του. Κι όμως..μαγικά θαρρείς, έχεις την αίσθηση ότι τα καταφέρνει!

 

Το μοτέρ των 1089cc παίρνει μπρος και απλά περιμένεις υπομονετικά, και λιγάκι βασανιστικά, τα προβλεπόμενα 2-3 λεπτά για να ζεσταθεί καλά και βάζεις την 1η (όχι πάντοτε εύκολα).

​

​

Το μοτέρ στριγκλίζει σε μπάσο τόνο που γίνεται μεταλλικός στο τελείωμα, όταν δηλαδή αποδίδει την μέγιστη ισχύ των 80 PS, με το στροφόμετρο στις 6.000 σ.α.λ. Ο χρόνος μέχρι να ωριμάσουν οι ικανότητες σου να το κουμαντάρεις δίνει τη θέση του σε μια πρωτόγνωρη αίσθηση ενθουσιασμού και απόλαυσης. Το τιμόνι είναι πολύ βαρύ και σε ανάβαση με συνεχείς στροφές πρέπει να δώσεις αγώνα για να το έχεις μέσα στον δρόμο. Η γεύση από το παρελθόν χαράζει την μνήμη ανεξίτηλα. 

 

Προσπάθησα σε λίγες γραμμές να σας μεταφέρω την αίσθηση του να κρατάς το τιμόνι ενός αγωνιστικού που κατασκευάστηκε για να τρέξει σε αγώνες στην Ιταλία το 1950 όταν όλα ήταν τόσο μα τόσο διαφορετικά.... 

​

Η Εμπειρία μου αυτή πραγματοποιήθηκε στην διάρκεια του αγώνα Circuito Di Avezzano το 2013, η "δια βίου" πρόσκληση των διοργανωτών μου έχει προσφέρει ανεπανάληπτες εμπειρίες με μυθικά σπάνια κλασσικά αυτοκίνητα που κατά καιρούς σας παρουσιάζω εδώ στο site μου όλα αυτά τα χρόνια και φυσικά έπεται συνέχεια..