Λίγα λόγια για την ιστορία του.

Μαζί η 250 "Testa Rossa" και η μεταγενέστερη 250 GTO αποτελούν τα "βαριά χαρτιά" της φίρμας από το Μαρανέλλο εξαιτίας της θριαμβευτικής τους ιστορίας αλλά και της λατρείας των Ferraristi στο πρόσωπο τους αναγνωρίζωντας την προσφορά των δύο αγωνιστικών στην καταξίωση και κυρίως στο σεβασμό που ενέπνεε πλέον το όνομα Ferrari στους αντιπάλους της μετά τα κατορθώματα τους σε όλες τις πίστες του κόσμου.

Η ιστορία λίγο πολύ γνωστή.. η αλλαγή των κανονισμών ασφαλείας με σκοπό μικρότερες τελικές ταχύτητες στους αγώνες έπειτα  από απανωτά δυστυχήματα έφερε την επιβολή του ορίου των 3 λίτρων στους κινητήρες το 1958.
Όταν ακόμα όλα αυτά ήταν φήμες η Ferrari χρησιμοποίησε στα πρωτότυπα 250TR του 1957 μοτέρ V6 και μια μικρή έκδοση V12 με δύο εκκεντροφόρους επικεφαλής ανά κύλινδρο σε σασί από Ferrari 500 TRC και 290 MM που τελικά λόγο μέτριων αποτελεσμάτων δεν θεωρήθηκαν αξιόλογα σύνολα για τη νέα χρονιά,ωστόσο η δυναμική  του πρωτότυπου ήταν εμφανής απλά ήθελε την σωστή χημεία για να δέσει σε κάτι πολύ ανταγωνιστικό.

Μέσα λοιπόν στο 1958 με τους νέους κανόνες σε ισχύ η Ferrari κατασκεύασε για αυτήν 2 αγωνιστικά για το πρωτάθλημα και 19 για πελάτες που ήδη οι περισσότεροι είχαν στην κατοχή τους την προηγούμενη 500TRC και περίμεναν την αντικαταστάτρια Ferrari 250 "Testa Rossa". Το όνομα δόθηκε λόγο των βαμμένων κυλινδροκεφαλών σε κόκκινο χρώμα κάτι που προϋπήρχε βέβαια αλλά δόθηκε έμφαση συγκεκριμένα σ΄αυτό το μοντέλο.

​

Ο κινητήρας (Tipo 128LM) σοφά επιλέχτηκε από την 250 GT Berlinetta μετά την επιτυχία στο "Tour de France" και βελτιώθηκε  από τον Gioaccino Colombo με χειρουργική ακρίβεια. 

​

Δωδεκακύλινδρος σε σχήμα V 60 μοιρών είχε χωρητικότητα 2,953cc, με την επιπλέον βοήθεια 6 διπλών Webber 38DCN η μέγιστη απόδοση έφτανε τα 300hp στις 7200σαλ. προσφέροντας αξιοπιστία και έναν από τους χαρακτηριστικότερους "στακάτους" ήχους στην ιστορία, με βάρος μόνο 798kg το ανταγωνιστικό αυτό σύνολο προσφέρει τελική 270kph. και επιτάχυνση 0/100 σε 6sec.

Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει για τον άνθρωπο που το σχεδίασε και το κατασκεύασε καθώς χωρίς αυτόν τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα ήταν άξια αναφοράς. Sergio Scaglietti το όνομα του δημιουργού και εμπνευστή της ιδέας ενός ανορθόδοξου αεροδυναμικά σχήματος που θύμιζε Formula 1 με καλυπτόμενους τους τροχούς. Αυτό το ιδιόμορφο σχήμα είναι γνωστό με την ονομασία "Pontoon Fender" και βοήθησε σημαντικά στην ψύξη των φρένων όπου έπασχε γενικά η Ferrari. Ο ίδιος ο Sergio Scaglietti αποκάλεσε την ιδέα του πρωτοποριακή και ότι ήταν μελέτη πάνω στα αγωνιστικά της F1.

​

Η 250 Testa Rossa δεν ήταν ένα τεχνολογικό θαύμα αφού χρησιμοποιούσε ακόμα ταμπούρα για φρένα,"παλαιάς κοπής" κινητήρα και ογκωδέστερο γενικά σώμα από τους ανταγωνιστές της και κυρίως αναφέρομαι στην πανίσχυρη Maserati 450S και την Aston Martin DBR1 που ήταν η μόνη που δεν την άφησε να κερδίσει στα 1000km του Nurburgring αν και σε αυτό έβαλαν το χεράκι τους και οι Γερμανοί διοργανωτές... Το μυστικό της επιτυχίας της ήταν η απροσδόκητη ανθεκτικότητα και αξιοπιστία που πρόσφερε αυτό το στιβαρό σύνολο κάτι όχι σύνηθες για αγωνιστικό Ferrari.

​

Το παλμαρέ των επιτυχιών ατελείωτο με σημαντικότερες τις διαδοχικές νίκες στο Le Mans, στις 12 ώρες του Sebring, Targa Florio, Αμερική και το σπουδαιότερο, κερδίζοντας το παγκόσμιο πρωτάθλημα κατασκευαστών. Μεγάλος ο κατάλογος των κορυφαίων οδηγών να έχουν γευτεί χαρές και συγκινήσεις οδηγώντας την όπως οι Luigi Musso, Olivier Gendebien, Jean Behra, Pedro Rodriguez, Wolfgang Von Trips, Lucien Bianchi, Joachim Bonnier, Paul Frere, Willy Mairesse, Dan Gurney, Carroll Shelby, Masten Gregory, Mike Hawthorn,Peter Collins και ο παγκόσμιος πρωταθλητής Phil Hill.

 

Προς τιμήν της μεγάλης της προσφοράς το όνομα Testarossa δόθηκε το 1984 στο νέο Supercar της φίρμας σχεδιασμένο από τον Diego Ottina για λογαριασμό του οίκου Pininfarina.

 

Δέος προκαλεί καθώς αγγίζεις κάτι τόσο ιερό και ακριβό παράλληλα, μιας και η τιμή της σε πλειστηριασμό το 2011 ξεπέρασε τα 11 εκατομμύρια euros..ro.

 

Η Δική μου οδηγική εμπειρία έγινε στα πλαίσια του Circuito Di Avezzano το 2014 αφού ήμασταν το "Equipaggio Internazionale" μαζί με τον φίλο μου και ιδιοκτήτη του αυτοκινήτου Giuliano Bensi. Ήταν μια από της ομορφότερες και σημαντικότερες οδηγικές μου εμπειρίες, ο τρομακτικός διαπεραστικός ήχος της TR στα στενά μισοσκότεινα δρομάκια του Avezzano σε παρέπεμπε στο μακρινό και ένδοξο παρελθόν,αυτό είναι και το νόημα αυτών των event αρκεί να το οργανώνουν άνθρωποι που γνωρίζουν πρώτα από ιστορία αυτοκινήτου και μετά όλα τα άλλα, η οργάνωση του Circuito DI Avezzano είναι άριστη σε όλα τα επίπεδα, τεχνογνωσία,promotion, δημόσιες σχέσεις και προπάντων αγάπη για το κλασσικό σπάνιο αυτοκίνητο.